Wskazówki co do reklamowania określonych produktów znajdują się m.in.  w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi oraz art. 52 i n. Prawo farmaceutyczne, który dotyczy reklamy produktu leczniczego.

Ogólna definicja reklamy zawarta jest natomiast w art. 4 pkt 17 ustawy o radiofonii i telewizji, która wskazuje, że reklamą jest przekaz handlowy, pochodzący od podmiotu publicznego lub prywatnego, w związku z jego działalnością gospodarczą lub zawodową, zmierzający do promocji sprzedaży lub odpłatnego korzystania z towarów lub usług; reklamą jest także autopromocja.

Według encyklopedii PWN reklama to: „zespół środków stosowanych w celu zainteresowania i zachęcenia do zakupu określonych towarów lub usług, zwrócenia uwagi na danego producenta lub placówkę handlową”.

Obecnie reklama spełnia funkcje: prezentacji, kształtowania popytu, tworzenia i utrzymywania rynków zbytu; reklama, z założenia jawnie subiektywna, posługuje się środkami wizualnymi (wydawnictwa, ogłoszenia prasowe, plakaty, filmy, telewizja, neony, a także opakowania, wystawy itp.) oraz audioakustycznymi.

Słownik języka polskiego określa reklamę jako „działanie mające na celu zachęcenie potencjalnych klientów do zakupu konkretnych towarów lub do skorzystania z określonych usług”.

Wydaje się więc, że w rozumieniu komentowanego przepisu reklamą byłoby podawanie przez podmiot wykonujący działalność leczniczą do wiadomości publicznej informacji o zakresie i rodzajach udzielanych świadczeń zdrowotnych połączone z zachęcaniem do korzystania z tych świadczeń, mającym na celu np. zwiększenie liczby pacjentów i realizowanych świadczeń opieki zdrowotnej, a w rezultacie − zwiększenie przychodów finansowych.

Reklama lekarza

Aby skutecznie wykonywać zawód lekarza, należy dotrzeć do pacjenta z informacją precyzyjną i skuteczną, czyli taką, która wywoła skutek w postaci zwiększenia ilości pacjentów w gabinecie. Kodeks Etyki Lekarskiej stanowi, że lekarz tworzy swoją zawodową opinię jedynie w oparciu o wyniki swojej pracy, dlatego wszelkie reklamowanie się jest zabronione. Lekarzowi nie wolno narzucać usług chorym lub pozyskiwać pacjentów w sposób niezgodny z zasadami etyki i deontologii lekarskiej oraz lojalności wobec kolegów.

Ponadto nie wolno mu stosować metod nieuczciwej konkurencji, szczególnie w zakresie nierzetelnego informowania o swoich możliwościach działania, jak i kosztach leczenia.

Ustawa o zawodzie lekarza i lekarza dentysty z 5 grudnia 1996 r. określa szczegółowo sposób wykonywania przez lekarzy swojego zawodu. Zakres wymaganej i dopuszczalnej informacji określa Uchwała Naczelnej Rady Lekarskiej Nr 29/11/VI z dnia 16 grudnia 2011 r.

Lekarz wykonujący indywidualną praktykę lub indywidualną specjalistyczną praktykę lekarską może podawać do publicznej wiadomości, na zasadach określonych w uchwale, informację o udzielaniu świadczeń zdrowotnych:

3. Miejsce, dni i godziny przyjęć.

Informacja może ponadto zawierać następujące dane:

Lekarz prowadzący praktykę może informować o udzielaniu świadczeń zdrowotnych wyłącznie poprzez:

Tablice powinny zawierać w górnej części napis np. „Praktyka stomatologiczna” lub „Specjalistyczna praktyka stomatologiczna”.

Tablice ogłoszeniowe powinny mieć kształt prostokąta o wymiarach nie więcej niż 40 cm na 60 cm.

Informacja nie może nosić cech reklamy, a w szczególności zawierać:

Źródło: Fragment artykułu: Gogojewicz P.: Reklama w gabinecie lekarskim. Gastroenterologia Praktyczna 2017, 4 (37), 57-60.