Wpływ chronionego maślanu sodu na częstość i nasilenie wybranych objawów klinicznych u chorych z zespołem jelita nadwrażliwego

Pierwsze opisy dolegliwości, które odpowiadają dzisiejszej definicji zespołu jelita nadwrażliwego, pochodzą z 1830 r. Jednak dopiero w roku 1962 powstał usystematyzowany opis tej jednostki chorobowej. Definicję zespołu jelita nadwrażliwego (irritable bowel syndrome – IBS) sprecyzowano na międzynarodowym zjeździe ekspertów w Rzymie w 1999 r., uaktualniono zaś podczas Digestive Disease Week 23 maja 2006 r. w Los Angeles w formie Kryteriów Rzymskich III [1, 2].

Dieta a dyspepsja czynnościowa
Zobacz więcej

Dieta a dyspepsja czynnościowa

Spośród zaburzeń czynnościowych przewodu pokarmowego najczęściej występują dyspepsja czynnościowa (functional dyspepsia – FD) i zespół jelita nadwrażliwego (irritable bowel syndrome – IBS). Szacuje się, że FD dotyka 5-12% populacji wschodnich i 10-20% populacji zachodnich. Natomiast IBS jest rozpoznawany u 10-25% dorosłej populacji, a objawy bądź podejrzenie tego zespołu stanowią około 30% wszystkich skierowań do gastroenterologa.

Maślan sodu w leczeniu chorób czynnościowych i zapalnych jelit
Zobacz więcej

Maślan sodu w leczeniu chorób czynnościowych i zapalnych jelit

Kwas masłowy jest naturalną substancją, fizjologicznie produkowaną w jelitach, odznaczającą się korzystnym wpływem na procesy troficzne, regeneracyjne oraz posiadającą działanie przeciwzapalne. Te cechy pozwalają na zastosowanie maślanu jako leczenia uzupełniającego w przebiegu nieswoistych chorób zapalnych i zaburzeń czynnościowych przewodu pokarmowego.

Interakcje leków a ryzyko wystąpienia hepatotoksyczności
Zobacz więcej

Interakcje leków a ryzyko wystąpienia hepatotoksyczności

Interakcje leków mogą doprowadzać do wzrostu ryzyka wystąpienia hepatotoksyczności. W chorobach wątroby często stosuje się leki hepatoprotekcyjne, które także mogą być źródłem interakcji z innymi lekami. Znajomość oraz możliwości prewencji niekorzystnych interakcji pozwalają na redukcję tego ryzyka.

Podstawowe zasady terminologii endoskopowej
Zobacz więcej

Podstawowe zasady terminologii endoskopowej

Wykorzystując odpowiednie narzędzia, endoskopista obserwuje wnętrze przewodu pokarmowego oraz jamy brzusznej, a także opisuje uwidocznione zmiany. W tym celu należy używać właściwych określeń, a endoskopista musi być świadomy ich znaczenia w zakresie terminologii i semantyki.

Linitis plastica
Zobacz więcej

Linitis plastica

Linitis plastica jest rakiem o silnej reprezentacji tkanki łącznej, zajmującym błonę podśluzową i warstwę mięśniową żołądka, często bez obecności zmian śluzówkowych. W większości przypadków rak jest zbudowany z komórek sygnetowatych lub nisko zróżnicowanych rozproszonych w ścianie żołądka. Linitis plastica sprawia problemy diagnostyczne.

Stężenie ferrytyny
Zobacz więcej

Stężenie ferrytyny

Oznaczenie stężenia ferrytyny we krwi należy obecnie do badań wykonywanych rutynowo. W praktyce klinicznej często pojawiają się podwyższone wartości stężenia ferrytyny, które za każdym razem wymagają krytycznej interpretacji, mogą one bowiem u różnych chorych oznaczać obecność odmiennych procesów chorobowych.

Przewlekła terapia ryfaksyminą objawowej encefalopatii wątrobowej
Zobacz więcej

Przewlekła terapia ryfaksyminą objawowej encefalopatii wątrobowej

Encefalopatia wątrobowa (EW) jest złożonym zespołem neurologiczno‑psychiatrycznym, który występuje u osób z ostrym oraz przewlekłym upośledzeniem czynności wątroby. Cechuje się zaburzeniami świadomości, osobowości, zdolności intelektualnych oraz zmienioną aktywnością nerwowo‑mięśniową. EW jest nieodłącznym elementem klinicznym zaawansowanej marskości wątroby niezależnie od etiologii choroby [1, 2].

Tłuszczaki przewodu pokarmowego
Zobacz więcej

Tłuszczaki przewodu pokarmowego

Tłuszczaki przewodu pokarmowego są łagodnymi nowotworami pochodzenia mezenchymalnego, zlokalizowanymi najczęściej w błonie podśluzowej. Stanowią 5‑6% wszystkich nowotworów przewodu pokarmowego.

Ryfaksymina w leczeniu nieswoistych zapaleń jelit
Zobacz więcej

Ryfaksymina w leczeniu nieswoistych zapaleń jelit

Wyniki dotychczasowych badań przemawiające za rolą mikroflory jelit w etiopatogenezie nieswoistych zapaleń jelit stały się podstawą do włączenia leków, takich jak probiotyki, antybiotyki, czy wykonania przeszczepienia stolca, co mogłyby wpływać korzystnie na mikroflorę jelit.

Dysbioza jelitowa a celiakia
Zobacz więcej

Dysbioza jelitowa a celiakia

Celiakia występuje u ok. 1% populacji europejskiej, jednak genotyp predysponujący do rozwoju tej choroby (HLA ‑DQ2/DQ8) posiada znacznie większa liczba osób, co wskazuje na znaczenie patogenetyczne czynników środowiskowych.

Zmiany skórne w gastroenterologii. Niedożywienie
Zobacz więcej

Zmiany skórne w gastroenterologii. Niedożywienie

Wiele chorób przewodu pokarmowego może dawać objawy dermatologiczne. Niekiedy są one na tyle typowe, że w sytuacjach niejednoznacznych mogą skierować myślenie lekarskie na właściwe tory i skłonić do wykonania szczegółowych badań diagnostycznych przewodu pokarmowego.