Eozynofilowe zapalenie przełyku jest coraz częściej rozpoznawaną przyczyną dysfagii i zgagi opornej na leczenie antyrefluksowe. Obraz endoskopowy eozynofilowego zapalenia przełyku jest bardzo zróżnicowany. Ze względu na przebieg kliniczny i obraz endoskopowy wyróżniono: fenotyp zapalny eozoynofilowego zapalenia przełyku, cechujący się występowaniem białawych wysięków, obrzęku błony śluzowej i linijnych bruzd i fenotyp z powstawaniem zmian włóknistych, tj. zwężeń, pierścieni i obrazu karbowanej bibuły oraz fenotyp mieszany. Wytworzenie zwężeń przełyku jest jednym z najgroźniejszych powikłań choroby.

W retrospektywnym badaniu przeprowadzonym przez szwajcarskich badaczy oceniono ryzyko występowania zwężeń przełyku w czasie trwania nieleczonego eozynofilowego zapalenia przełyku oraz czynniki predysponujące do rozwoju zwężeń. Do badania włączono 200 pacjentów z potwierdzonym eozynofilowym zapaleniem przełyku. Średni czas od pierwszych objawów do postawienia rozpoznania choroby wynosił 6 lat (2-12 lat). Wraz z opóźnieniem rozpoznania eozynofilowego zapalenia przełyku ryzyko stwierdzenia cech włóknienia błony śluzowej przełyku zwiększało się z 46,5%, gdy rozpoznanie postawiono w okresie 0-2 lat, do 87,5%, gdy chorobę rozpoznawano po 20 latach od wystąpienia jej pierwszych objawów (P = 0,020). Opóźnienie rozpoznania było jedynym czynnikiem ryzyka występowania zwężeń w momencie postawienia diagnozy eozynofilowego zapalenia przełyku (OR = 1,08; 95% confidence interval: 1,040-1,122; P < 0,001).

Jest to pierwsze długoterminowe badanie dotyczące eozynofilowego zapalenia przełyku, w którym wykazano większą częstość występowania fenotypu zapalnego we wczesnym okresie choroby i jego progresję do fenotypu ze współistnieniem zmian zapalnych i włóknistych wraz z postępem nieleczonej choroby.