Wytyczne American College of Gastroenterology (ACG) – Zmiany ogniskowe wątroby

Catherine Frenette, Mishal Mendiratta-Lala, Reena Salgia, Robert J. Wong, Bryan G. Sauer, Anjana Pillai

Tłumaczenie artykułu: ACG Clinical Guideline: Focal liver lesions

Streszczenie

Zmiany ogniskowe wątroby (focal liver lesions – FLL) są coraz częściej wykrywane w badaniach obrazowych jamy brzusznej. Zmiany te zwykle są bezobjawowe i wykrywane przypadkowo. Gastroenterolodzy i hepatolodzy często udzielają konsultacji takim pacjentom i zalecają odpowiednie postępowanie w przypadkach różnych typów zmian wątroby: gruczolakach wątrobowokomórkowych, ogniskowych rozrostach guzkowych, naczyniakach oraz torbielowatych zmianach w wątrobie, np. wielotorbielowatości wątroby. Nowotwory złośliwe stanowią istotny element w diagnostyce różnicowej FLL, dlatego pracownicy ochrony zdrowia muszą być zaznajomieni z ich rozpoznawaniem i leczeniem. Wytyczne American College of Gastroenterology (ACG) opierają się na najlepszych dostępnych dowodach pozwalających na ustalenie rozpoznania i zaplanowanie postępowania w najczęstszych typach FLL.

Zespół rozrostu bakteryjnego w jelicie cienkim (SIBO) – problemy diagnostyczne i terapeutyczne z uwzględnieniem probiotykoterapii

Small intestinal bacterial overgrowth – problems of diagnostic and therapeutic management including probiotic therapy

Barbara Skrzydło-Radomańska

Streszczenie

Zespół rozrostu bakteryjnego w jelicie cienkim (small intestinal bacterial overgrowth – SIBO) jest zaburzeniem równowagi mikrobioty i został opisany przed blisko dziesięcioma dekadami u pacjentów z czynnikami predysponującymi, jak zaburzenia pasażu w jelicie cienkim po zabiegu chirurgicznym, choroby zapalne jelita cienkiego albo upośledzenie perystaltyki w chorobach metabolicznych – cukrzycy, kolagenozach (sklerodermia), zaburzeniach wydzielania kwasu solnego czy niedoborach enzymów trzustkowych. Skutkiem jest zwiększona ilość bakterii kolonizujących jelito cienkie oraz związane z tym objawy kliniczne i niedoborowe.

Skuteczna eradykacja SIBO opiera się na eliminacji bakterii, łagodzeniu objawów i zapobieganiu nawrotom. Jak dowodzą badania, standardowa jest terapia przeciwbakteryjna, w tym leczenie eubiotykiem (rifaksyminą) jako lekiem pierwszego wyboru (wysoka skuteczność, dobry profil bezpieczeństwa). Częste nawroty wymagają jednak strategii długoterminowych, w tym optymalizacji diety i wspomagania terapii probiotykami. W świetle badań klinicznych istotną rolę można przypisać jednoczesnemu włączeniu probiotyków jako uzupełnienia leczenia przeciwbakteryjnego. Wykazano, że tylko niektóre szczepy probiotyczne (Bacillus subtilis, Enterococcus faecium) mogą zmniejszać objawy SIBO i ryzyko nawrotów. Ponadto dieta z niską zawartością fermentujących oligo, dwu- i monosacharydów oraz polioli (low-FODMAP) i leczenie prokinetyczne mogą zwiększać skuteczność leczenia SIBO oraz zmniejszać ryzyko ponownych objawów. Optymalne leczenie SIBO powinno obejmować zarówno antybiotykoterapię, jak i strategie wspomagające, w tym odpowiednią dietę i probiotykoterapię. Dalsze badania są konieczne, aby określić najskuteczniejsze kombinacje terapeutyczne.

Abstract

Small intestinal bacterial overgrowth (SIBO) is the form of dysbiosis in the gastrointestinal tract with increased numbers of bacteria in the gut. It has been recognized for over a century in patients with predisposing conditions, such as surgical alteration of the small bowel, its chronic inflammatory diseases predisposing for anatomic strictures, disturbed motor function due to diabetes mellitus or sclerodermia, lack of hydrochloric acid or pancreatic enzymes. The various consequences of this colonization are: abdominal pain, bloating, diarrhoea, even leading to a malabsorption syndrome. Effective eradication therapy for SIBO relies on bacterial elimination, symptom alleviation, and relapses prevention. Studies have demonstrated that the standard treatment consists of antibacterial therapy, including eubiotic therapy with rifaximin as the first-line agent, due to its high efficacy and safety profile. However, frequent recurrences necessitate long-term strategies, including dietary optimization and adjunctive probiotic therapy. Recent clinical research highlights the increasing importance of concurrent probiotic therapy as a complement to antibacterial treatment. It has been demonstrated that only specific probiotic strains (Bacillus subtilis, Enterococcus faecium) can effectively alleviate SIBO symptoms and reduce recurrence risk. Their mechanism of action involves supporting gut microbiota balance, limiting pathogenic overgrowth and modulating inflammatory responses. Furthermore, the low-FODMAP (fermentable oligosaccharides, disaccharides, monosaccharides and polyols) diet and interventions promoting gastrointestinal motility may enhance treatment efficacy and lower the likelihood of disease recurrence. Optimal SIBO management should incorporate both antibiotic therapy and long-term supportive strategies, including appropriate dietary measures and probiotic therapy, which can improve treatment outcomes and minimize relapse risk. Further research is required to determine the most effective therapeutic combination.

Działania niepożądane dotyczące przewodu pokarmowego w trakcie terapii inhibitorami immunologicznych punktów kontrolnych – aktualne spojrzenie na diagnostykę i postępowanie terapeutyczne

Gastrointestinal adverse events during therapy with immune checkpoint inhibitors – current perspective on diagnostics and therapeutic management

Agnieszka Piątek-Guziewicz, Małgorzata Zwolińska-Wcisło

Streszczenie

Zastosowanie inhibitorów immunologicznych punktów kontrolnych (immune checkpoint inhibitors – ICI) w onkologii stanowi ważny przełom ostatnich lat. Pomimo niewątpliwych korzyści klinicznych immunoterapia doprowadziła do pojawienia się nowej klasy działań niepożądanych z nią związanych (immune-related adverse events – irAE), odmiennych od występujących w trakcie standardowej chemioterapii, które mogą dotyczyć praktycznie każdego narządu. IrAE z przewodu pokarmowego pozostają jednym z częstszych powikłań podawania ICI, a biegunka i zapalenie okrężnicy (immune-mediated diarrhea or colitis – IMDC) należą do najczęstszych skutków ubocznych. Ich częstość występowania jest wyższa wśród pacjentów otrzymujących przeciwciała anty-CTLA-4 w porównaniu z chorymi otrzymującymi przeciwciała anty-PD-1/PD-L1. Do czynników ryzyka rozwoju IMDC należą m.in. stan mikrobiomu jelitowego, istniejące uprzednio zaburzenia autoimmunologiczne, w tym nieswoiste zapalenie jelit, oraz typ nowotworu. Charakterystycznym objawem zapalenia okrężnicy jest biegunka, czasem z domieszką śluzu lub krwi w stolcu. Pacjenci mogą również zgłaszać ból brzucha, gorączkę, wymioty i nudności. Ciężkie przypadki wymagają hospitalizacji i są potencjalnie zagrażającym życiu powikłaniem wymagającym pilnej interwencji. Kompleksowa diagnostyka różnicowa obejmuje zestaw badań laboratoryjnych, analizę przyjmowanych leków, ocenę endoskopową i histopatologiczną jelita grubego – pozwala to ustalić właściwe rozpoznanie i określić dalsze postępowanie. Rozpoznanie IMDC, z wyjątkiem łagodnej postaci, wymaga wstrzymania terapii anty-PD-1/PD-L1 aż do czasu uzyskania poprawy i zmusza do trwałego odstawienia anty-CTLA-4. Obecna terapia powikłań jelitowych opiera się na kortykosteroidoterapii jako pierwszej linii oraz takich lekach immunosupresyjnych, jak infliksymab lub wedolizumab w przypadkach opornych. Ocena skuteczności i bezpieczeństwa przeszczepu mikrobioty oraz specyficznych cytokin i inhibitorów replikacji limfocytów pozostaje w trakcie obserwacji. Istniejące dane pochodzą głównie z opisów przypadków, dlatego też dalsze badania w celu oceny przydatności leków w IMDC są konieczne.

Abstract

The use of immune checkpoint inhibitors (ICIs) in oncology has been a significant breakthrough in recent years. Despite the undoubted clinical benefits, immunotherapy has led to the emergence of a new class of immune-related adverse events (irAEs), different from those occurring during standard chemotherapy. These effects can affect almost every organ. IrAEs from the gastrointestinal tract remain one of the most common complications of ICIs, and diarrhea or colitis (immune-mediated diarrhea or colitis – IMDC) are among the most common side effects. Their incidence is higher in patients receiving anti-CTLA-4 antibodies compared to anti-PD-1/PD-L1 antibodies. Risk factors for the development of IMDC include, among others: the state of the intestinal microbiome, pre-existing autoimmune disorders such as inflammatory bowel disease (IBD), and the type of cancer. A characteristic symptom of colitis is diarrhea, with possible mucus or blood in the stool. Patients may also report abdominal pain, fever, vomiting, and nausea. Severe cases require hospitalization and are potentially life-threatening complications requiring urgent intervention. Comprehensive differential diagnosis includes a battery of laboratory tests, analysis of medications, endoscopic and histological evaluation of the colon to ensure proper diagnosis and determine further management. Diagnosis of IMDC, except in mild cases, requires withholding anti-PD-1/PD-L1 therapy until improvement, but usually requires permanent discontinuation of anti-CTLA-4. Current therapy for intestinal complications is based on corticosteroids as the first line, and immunosuppressive drugs such as infliximab or vedolizumab in refractory cases. The evaluation of the efficacy and safety of microbiota transplantation and specific cytokines and inhibitors of lymphocyte replication is ongoing. Existing data come mainly from case reports, therefore further studies are necessary to assess the usefulness of drugs in IMDC.

Krwawienie po endoskopowej sfinkterotomii – epidemiologia, czynniki ryzyka, zasady postępowania

Post-sphincterotomy bleeding – epidemiology, risk factors, management

Damian Zienkiewicz, Diana Ignatiuk, Klaudia Zielińska, Krzysztof Kurek

Streszczenie

Krwawienie po endoskopowej sfinkterotomii jest istotnym powikłaniem związanym z endoskopową cholangiopankreatografią wsteczną. Częstość występowania omawianego powikłania wynosi od 0,3% do 9,5%, natomiast prawdopodobieństwo wystąpienia nawrotu krwawienia ocenia się na 5% do 22%. Celem niniejszego przeglądu piśmiennictwa jest omówienie epidemiologii, czynników ryzyka oraz różnych metod leczenia krwawienia po endoskopowej sfinkterotomii. Dokładne zrozumienie decydujących aspektów tego powikłania jest niezbędne zarówno dla lekarzy wykonujących endoskopową cholangiopankreatografię wsteczną, jak i lekarzy klinicystów, prowadzących pacjentów poddanych tej procedurze.

Abstract

Post-sphincterotomy bleeding is a significant complication of endoscopic retrograde cholangio­pancreatography. The incidence of this complication ranges from 0.3% to 9.5%, while the probability of recurrent bleeding is estimated to be 5% to 22%. The aim of this literature review is to discuss the epidemiology, risk factors, and various treatment methods for post-sphincterotomy bleeding. A thorough understanding of the critical aspects of this complication is essential for both physicians performing endoscopic retrograde cholangiopancreatography and clinicians managing patients undergoing this procedure.

Połykacze ciał obcych, czyli przez żołądek na SOR

Foreign body swallowers – on the way to the ER

Julia Banasik

Streszczenie

Połknięcie ciała obcego nie jest rzadkim problemem klinicznym i dotyczy zarówno populacji dzieci, jak i dorosłych. Postępowanie kliniczne zależy od rodzaju połkniętego ciała obcego, jego rozmiaru, kształtu i składu chemicznego, a także objawów klinicznych występujących u pacjenta. W większości przypadków połknięte ciała obce przechodzą spontanicznie przez przewód pokarmowy bez żadnych powikłań, lecz w 20% przypadków wymagana jest interwencja endoskopowa, a czasami nawet interwencja chirurgiczna. Czas interwencji endoskopowej zależy od rodzaju i umiejscowienia ciała obcego w przewodzie pokarmowym.

Abstract

Foreign body ingestion is not uncommon clinical problem and affects both the pediatric and adult populations. The clinical approach depends on the type of foreign body, its size, shape, and chemical composition, as well as the clinical symptoms complained of by the patient. In most cases, ingested foreign bodies will pass spontaneously through the gastrointestinal tract without any complications, but in 20% of cases endoscopic intervention is required, and sometimes even surgical intervention. The timing of endoscopic intervention depends on the type and location of the foreign body in the gastrointestinal tract.

Zgoda pacjenta – wybrane problemy prawne

Sylwia Kiełbasa