Najczęstsze choroby pasożytnicze przewodu pokarmowego. Włosogłówka

Najczęstsze choroby pasożytnicze przewodu pokarmowego. Włosogłówka

Choroby pasożytnicze przewodu pokarmowego są jednym z częstszych problemów medycyny tropikalnej, spowodowanym niskim poziomem sanitarno-higienicznym egzotycznych rejonów świata, do których udają się turyści. Szczególnie narażone są osoby wybierające naturalne, miejscowe warunki mieszkaniowe, spożywające owoce i warzywa bez obróbki termicznej. Zły stan urządzeń kanalizacyjnych, stacji uzdatniania wody i oczyszczalni ścieków, jak również lekceważenie podstawowych zaleceń związanych z przestrzeganiem zasad higieny osobistej, żywności i żywienia zwielokrotniają ryzyko infestacji. Te ostatnie przyczyny dotyczą zwłaszcza dzieci, dla których mycie rąk przed posiłkami i każdorazowo po wyjściu z toalety nie jest jeszcze nawykiem, rutynowym postępowaniem.

Zdrugiej strony natura pasożytów, ich szybkość namnażania, liczba wydalanych jaj oraz łatwość przenoszenia się zwiększają ryzyko zarażenia. Jelitowe infestacje pasożytnicze są też wyzwaniem dla klinicystów. U ludzi większość z nich ma przebieg podostry, subkliniczny, czemu towarzyszą niespecyficzne objawy brzuszne i mało charakterystyczne objawy ogólne. Z tego względu wśród przyczyn często poszukuje się chorób organicznych, a dopiero w dalszej kolejności prowadzona jest diagnostyka parazytologiczna. Parazytologiczne badania kału przeprowadzone w Polsce potwierdziły obecność pasożytów jelitowych w 21,6% próbek, a wśród pacjentów, którzy zgłosili 6 różnych objawów klinicznych, odsetek próbek pasożyto-dodatnich osiągnął 80%.
Poniżej omówiono najczęstsze pasożytnicze infestacje jelitowe.

Włosogłówka ludzka (Trichocephalus trichiurus) jest pasożytem bytującym w jelicie grubym (kątnicy i wstępnicy), wywołującym chorobę zwaną włosogłówczycą (trychocefaloza). Ciało włosogłówki jest cienkie i nitkowate, o długości 30-50 mm. Pasożyt, wnikając przednią, włosowatą częścią głowową pod nabłonek śluzówki jelita, żywi się krwią, co może prowadzić do niedokrwistości. Włosogłówka żyje ponad rok. Po 60-70 dniach od zakażenia samica wydala dziennie ok. 3-20 tys. jaj, które – podobnie jak jaja glisty ludzkiej – wciągu kilku tygodni rozwijają się w glebie do postaci inwazyjnej. Zakażenia włosogłówką są częste, zwłaszcza w krajach ciepłych i tropikalnych. Badania dzieci z anemią w Wietnamie wykazały blisko 80% poziom infestacji. Masywne inwazje występują w niektórych rejonach Karaibów, w Afryce Południowej i Malezji.

Drogi zarażania

Jaja włosogłówki wydalane z kałem dojrzewają w wilgotnej i ciepłej glebie, a w ich wnętrzu rozwijają się larwy. Człowiek zaraża się, spożywając produkty zanieczyszczone jajeczkami zawierającymi już rozwinięte larwy. W zarażeniu mogą pośredniczyć muchy, przenoszące jajeczka z larwami z odchodów i gleby na produkty spożywcze.

Objawy

Przy małej intensywności inwazji pasożytów choroba może przebiegać bezobjawowo; ciężka infestacja może objawiać się częstym, bolesnym oddawaniem płynnych stolców ze śluzem i krwią; może pojawić się wypadanie odbytnicy. U dzieci może wystąpić ciężka niedokrwistość niedoborowa, brak apetytu, zahamowanie wzrostu i spadek masy ciała oraz opóźniony rozwój poznawczy. Mogą wystąpić objawy skórno-alergiczne, rozdrażnienie, bezsenność, bóle głowy i ogólne osłabienie.

Rozpoznawanie i leczenie

Rozpoznanie stawia się na podstawie badania koproskopowego, poszukując w zagęszczonym stolcu beczułkowatych jaj z dwoma charakterystycznymi, przezroczystymi czepkami na biegunach. W terapii włosogłówczycy leczeniem z wyboru jest albendazol – 400 mg p.o. przez 3 dni lub mebendazol – 100 mg p.o. 2 x dz. przez 3 dni w monoterapii. Można zastosować iwermektynę – 200 μg/kg m.c./dobę p.o. również przez 3 dni w monoterapii lub w terapii skojarzonej.

Źródło: Kotowska M., Albrecht P.: Najczęstsze choroby pasożytnicze przewodu pokarmowego [w:] Albrecht P. (red.): Gastroenterologia dziecięca – poradnik lekarza praktyka. Wydawnictwo Czelej 2014, s. 113-114.