Reklama w gabinecie lekarskim

Reklama w gabinecie lekarskim
Definicji reklamy działalności leczniczej nie zawierają ani ustawa o działalności leczniczej, ani inne ustawy. Podmiot wykonujący działalność leczniczą ma prawo podawać do publicznej wiadomości obiektywną informację, nie może natomiast zachęcać do skorzystania z realizowanych w nim świadczeń zdrowotnych, a w szczególności publicznie informować o: promocjach, zniżkach, rabatach, wysokiej jakości świadczeń, profesjonalizmie pracowników ani o innych (powszechnie znanych i za ich zgodą) pacjentach itp.

Wskazówki co do reklamowania określonych produktów znajdują się m.in.  w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi oraz art. 52 i n. Prawo farmaceutyczne, który dotyczy reklamy produktu leczniczego.

Ogólna definicja reklamy zawarta jest natomiast w art. 4 pkt 17 ustawy o radiofonii i telewizji, która wskazuje, że reklamą jest przekaz handlowy, pochodzący od podmiotu publicznego lub prywatnego, w związku z jego działalnością gospodarczą lub zawodową, zmierzający do promocji sprzedaży lub odpłatnego korzystania z towarów lub usług; reklamą jest także autopromocja.

Według encyklopedii PWN reklama to: „zespół środków stosowanych w celu zainteresowania i zachęcenia do zakupu określonych towarów lub usług, zwrócenia uwagi na danego producenta lub placówkę handlową”.

Obecnie reklama spełnia funkcje: prezentacji, kształtowania popytu, tworzenia i utrzymywania rynków zbytu; reklama, z założenia jawnie subiektywna, posługuje się środkami wizualnymi (wydawnictwa, ogłoszenia prasowe, plakaty, filmy, telewizja, neony, a także opakowania, wystawy itp.) oraz audioakustycznymi.

Słownik języka polskiego określa reklamę jako „działanie mające na celu zachęcenie potencjalnych klientów do zakupu konkretnych towarów lub do skorzystania z określonych usług”.

Wydaje się więc, że w rozumieniu komentowanego przepisu reklamą byłoby podawanie przez podmiot wykonujący działalność leczniczą do wiadomości publicznej informacji o zakresie i rodzajach udzielanych świadczeń zdrowotnych połączone z zachęcaniem do korzystania z tych świadczeń, mającym na celu np. zwiększenie liczby pacjentów i realizowanych świadczeń opieki zdrowotnej, a w rezultacie − zwiększenie przychodów finansowych.

Reklama lekarza

Aby skutecznie wykonywać zawód lekarza, należy dotrzeć do pacjenta z informacją precyzyjną i skuteczną, czyli taką, która wywoła skutek w postaci zwiększenia ilości pacjentów w gabinecie. Kodeks Etyki Lekarskiej stanowi, że lekarz tworzy swoją zawodową opinię jedynie w oparciu o wyniki swojej pracy, dlatego wszelkie reklamowanie się jest zabronione. Lekarzowi nie wolno narzucać usług chorym lub pozyskiwać pacjentów w sposób niezgodny z zasadami etyki i deontologii lekarskiej oraz lojalności wobec kolegów.

Ponadto nie wolno mu stosować metod nieuczciwej konkurencji, szczególnie w zakresie nierzetelnego informowania o swoich możliwościach działania, jak i kosztach leczenia.

Ustawa o zawodzie lekarza i lekarza dentysty z 5 grudnia 1996 r. określa szczegółowo sposób wykonywania przez lekarzy swojego zawodu. Zakres wymaganej i dopuszczalnej informacji określa Uchwała Naczelnej Rady Lekarskiej Nr 29/11/VI z dnia 16 grudnia 2011 r.

Lekarz wykonujący indywidualną praktykę lub indywidualną specjalistyczną praktykę lekarską może podawać do publicznej wiadomości, na zasadach określonych w uchwale, informację o udzielaniu świadczeń zdrowotnych:

1. Tytuł zawodowy.
2. Imię i nazwisko.

3. Miejsce, dni i godziny przyjęć.

Informacja może ponadto zawierać następujące dane:

1. Stopień naukowy.
2. Tytuł naukowy.
3. Specjalizacje.
4. Umiejętności z zakresu węższych dziedzin medycyny lub udzielania określonych świadczeń zdrowotnych.
5. Szczególne uprawnienia.
6. Numer telefonu.

Lekarz prowadzący praktykę może informować o udzielaniu świadczeń zdrowotnych wyłącznie poprzez:

1. Nie więcej niż 2 stałe tablice ogłoszeniowe na zewnątrz budynku, w którym prowadzona jest praktyka i ew. dodatkowo nie więcej niż 2 tablice ogłoszeniowe przy drogach dojazdowych do siedziby praktyki.
2. Ogłoszenia prasowe w rubrykach dotyczących usług medycznych.
3. Informacje zawarte w książkach telefonicznych i informatorach o usługach medycznych w dziale dotyczącym usług lekarskich.
4. Informację elektroniczną (Internet, specjalne telefony informacyjne).

Tablice powinny zawierać w górnej części napis np. „Praktyka stomatologiczna” lub „Specjalistyczna praktyka stomatologiczna”.

Tablice ogłoszeniowe powinny mieć kształt prostokąta o wymiarach nie więcej niż 40 cm na 60 cm.

Informacja nie może nosić cech reklamy, a w szczególności zawierać:

1. Żadnej formy zachęty do korzystania ze świadczeń zdrowotnych.
2. Potocznych określeń, obietnic, informacji o metodach i czasie leczenia.
3. Określenia cen i sposobu płatności.
4. Informacji o jakości sprzętu medycznego.

Podstawa prawna
1. Ustawa o działalności leczniczej (Dz. U. z 2015 r. poz. 618 ze zm.).
2. Ustawa z dnia 5 grudnia 1996 r. o zawodach lekarza i lekarza dentysty (Dz. U. z 1997 r. Nr 28, poz. 152, zm. Nr 88, poz. 554).
3. Uchwała Nr 29/11/VI Naczelnej Rady Lekarskiej z dnia 16 grudnia 2011 r., w sprawie szczegółowych zasad podawania do publicznej wiadomości informacji o udzielaniu przez lekarzy świadczeń zdrowotnych w ramach indywidualnej praktyki lekarskiej.

Źródło: Fragment artykułu: Gogojewicz P.: Reklama w gabinecie lekarskim. Gastroenterologia Praktyczna 2017, 4 (37), 57-60.