Jadłowstręt psychiczny oczami gastroenterologa dziecięcego

Jadłowstręt psychiczny oczami gastroenterologa dziecięcego

Objawy jadłowstrętu psychicznego (łac. anorexia nervosa – AN), czyli anoreksji, jednej z odmian zaburzeń łaknienia, po raz pierwszy opisał ponad 300 lat temu w 1689 r. Richard Morton. Nie nadał im jednak wówczas współcześnie stosowanej nazwy. Uczynili to w 1873 r., niezależnie od siebie, Charles Lasegue i sir William W. Gull. Największe zagrożenie zachorowaniem dotyczy dziewczynek w wieku pokwitania. Jest to przewlekły zespół chorobowy, którego istotą jest celowe dążenie do utraty masy ciała.

Należy zdawać sobie sprawę, że przejście między stosowaniem różnego rodzaju diet w wieku rozwojowym i zaburzeniami w postrzeganiu własnego ciała a typowym jadłowstrętem psychicznym jest niejednoznaczne i dość płynne.

Wyróżnia się dwa typy AN: postać restrykcyjną, w której dominuje ograniczanie spożywania pokarmów i/lub intensywny wysiłek fizyczny, oraz postać bulimiczno-przeczyszczającą.

Etiologia

Nie jest w pełni poznana, powszechnie uznaje się jednak, że poza podstawowymi czynnikami natury biologicznej istotną rolę odgrywają czynniki psychospołeczne. U predysponowanych nawet niewielkie wahania w stanie odżywienia mogą prowadzić do spadku stężenia serotoniny w mózgu. Psychologicznymi problemami często obserwowanymi u chorych z anorexia nervosa są: izolacja, depresja, lęki, obsesje, perfekcjonizm i pewna sztywność w zachowaniu.

Epidemiologia

W krajach wysoko rozwiniętych częstość występowania AN szacuje się na 0,3-2% z wyraźną przewagą kobiet (10 : 1 do 4 : 1). AN to w grupie młodzieży w wieku 13-18 lat trzecie pod względem częstości występowania schorzenie, po otyłości i astmie oskrzelowej. Od chwili wybuchu pandemii Covid-19 częstość występowania anoreksji wyraźnie wzrosła i nadal wzrasta. Takiej liczby ciężkich przypadków AN na oddziałach pediatrycznych naszego zespołu klinik nie widzieliśmy od lat.

Umieralność

Umieralność jest znaczna, gdyż sięga 10-20%. Tylko 50% chorych zostaje całkowicie wyleczonych. Z pozostałych 50% chorych wyniszczonych pozostaje 20%, a 25% jest bardzo szczupła. Około 10% chorych jest w przyszłości otyłych lub umiera na skutek wygłodzenia.

Kryteria rozpoznawania

Podstawowymi kryteriami rozpoznawczymi AN są:

  • silny lęk przed otyłością lub zwiększeniem masy ciała, nawet w przypadku znacznego jej niedoboru,
  • niechęć do utrzymania własnej masy ciała w dolnych granicach normy dla swojego wieku i wzrostu,
  • wskaźnik masy ciała (BMI) < 17,5 kg/m2 dla starszej młodzieży,
  • nieprawidłowe postrzeganie własnego ciała co do masy, wymiarów i sylwetki lub negowanie aktualnej masy ciała,
  • po okresie pokwitania, czyli po pierwszej miesiączce, wtórny jej zanik utrzymujący się przez 3 kolejne miesiące.

Jedną z najbardziej charakterystycznych cech jadłowstrętu psychicznego jest stałe ograniczanie poboru energii (zwłaszcza tłuszczów) w połączeniu z intensywnymi ćwiczeniami fizycznymi (np. „tysiąckrotnym” wrzucaniem małych papierków do kosza z powtarzanego przysiadu) mającymi służyć pozbyciu się nadmiaru tkanki tłuszczowej. Zaczyna się to zwykle od przyjęcia zupełnie racjonalnych zwyczajów i celów, które jednak z czasem wymykają się całkowicie spod kontroli. Ten opis charakteryzuje chorych z restrykcyjnym typem anoreksji. Istnieje jednak nieco odmienny typ jadłowstrętu cechujący się okresowymi napadami żarłoczności/oczyszczania (ang. binge eating disorder – BED).

Czynniki rokownicze

Czynnikami pogarszającymi rokowanie są:

  • początek przed 11. r.ż.,
  • bardzo znaczny spadek masy ciała w chwili rozpoznania,
  • towarzyszące anoreksji napady żarłoczności/oczyszczania.
Czynnikami sugerującymi lepsze rokowanie są:
  • krótki okres, w którym przed rozpoznaniem występowały zmiany organiczne oraz konieczność jedynie krótkotrwałego leczenia stacjonarnego,
  • dobry kontakt między dzieckiem i rodzicami,
  • początek przed uzyskaniem dorosłości.

Następstwa (konsekwencje) i objawy zdrowotne jadłowstrętu psychicznego

Mogą być wielokierunkowe i przedstawiono je w szerokim zarysie poniżej.

Następstwa ogólne:

  • odwodnienie,
  • hipokaliemia,
  • hipomagnezemia,
  • hiponatremia,
  • nieodwracalna kardiomiopatia i zapalenie mięśni,
  • zanik miesiączki,
  • osteoporoza,
  • deficyty poznawcze,
  • zaburzenia nastroju,
  • objawy obsesyjno-kompulsywne,
  • samobójstwa.

Następstwa związane z restrykcjami kalorycznymi i spadkiem masy ciała to:

  • niemożność utrzymania prawidłowej temperatury ciała,
  • wydłużenie odcinka QT (czasem przyczyna nagłego zgonu),
  • zaburzenia rytmu (nadkomorowe i komorowe, np. częstoskurcz związany i niezwiązany z wysiłkiem),
  • wypadanie zastawki mitralnej,
  • wysięk osierdziowy,
  • opóźnione opróżnianie żołądkowe do gastroparezy włącznie,
  • zaparcie,
  • wzdęcia,
  • hipoglikemia,
  • hipercholesterolemia,
  • zaburzone testy wątrobowe,
  • jałowa leukocyturia,
  • niedokrwistość, leukopenia, trombocytopenia,
  • zaburzenia wzrastania,
  • zanik kory nadnerczy.

Zaburzenia związane z wymiotami:

  • alkaloza hipochloremiczna,
  • zapalenie przełyku,
  • GERD,
  • erozje szkliwa,
  • zespół Mallory’ego-Weissa,
  • pęknięcie żołądka lub przełyku (rzadko),
  • zachłystowe zapalenie płuc (rzadko).

Objawy związane z przeczyszczaniem się:

  • kwasica hiperchloremiczna,
  • hipokalcemia,
  • hiperurikemia,
  • retencja wody po gwałtownym odstawieniu leków przeczyszczających.

Następstwa jedzenia kompulsywnego (ang. binge eating):

  • nadciśnienie,
  • nieprawidłowy profil lipidów,
  • cukrzyca.

Następstwa związane z realimentacją:

  • nocne poty, obfite pocenie się,
  • poliuria, nykturia,
  • obrzęki obwodowe,
  • zespół ponownego odżywienia (ang. refeeding syndrome – RFS).

Wskazania do hospitalizacji

Stan fizyczny i wskaźniki laboratoryjne

  • czynność serca < 50/min
  • zaburzenia rytmu serca
  • ciśnienie krwi < 80/50 mmHg
  • hipotensja w pozycji stojącej prowadząca do spadku ciśnienia o 10 mmHg lub wzrostu tętna o > 25/min
  • hipokaliemia
  • hipofosfatemia
  • hipoglikemia
  • odwodnienie
  • temperatura ciała < 36,1°C
  • masa < 80% w stosunku do prawidłowej
  • zaburzenia wątrobowe, sercowe lub nerkowe

Psychiatryczne

  • myśli lub plany samobójcze
  • znikoma motywacja do zdrowienia (pacjenta i/lub rodziny)
  • towarzyszące zaburzenia psychiatryczne
  • zaabsorbowanie myślami egosyntonicznymi

Inne

  • niepowodzenie terapii dziennej (ambulatoryjnej)
  • konieczność obserwacji po jedzeniu lub w samotności

Terapia realimentacyjna w ramach oddziału pediatrycznego/gastroenterologicznego

Wczesna terapia żywieniowa z odpowiednią podażą makro- i mikroelementów i dokładne kontrolowanie przyrostów masy ciała są kluczem do zmniejszenia chorobowości i śmiertelności chorych na AN.

Faza realimentacji niesie niestety ze sobą szereg niebezpieczeństw, niekiedy nawet śmiertelnych, a głównym z nich jest zespół ponownego odżywienia (ang. refeeding syndrome – RFS).


Źródło: Fragment: Albrecht P.: Jadłowstręt psychiczny oczami gastroenterologa dziecięcego [w:] P. Albrecht (red.), Gastroenterologia dziecięca. Poradnik lekarza praktyka. Wydanie II. Wydawnictwo Czelej 2023, s. 430-438.
poprzedni artykuł