Ulewanie należy odróżnić od wymiotów, które są odruchem kierowanym przez ośrodkowy układ nerwowy z zaangażowaniem zespołu mięśni szkieletowych oraz unerwionych przez układ wegetatywny, w czasie którego zawartość żołądka zostaje gwałtownie wyrzucona przez usta na zewnątrz.
Dla rozpoznania regurgitacji niemowlęcej wg III Kryteriów Rzymskich wymagane są następujące
warunki:
- wiek dziecka od 3 tygodni do 12 miesięcy;
- występowanie regurgitacji dwa lub więcej epizodów w ciągu dnia przez co najmniej 3 tygodnie;
- negatywny wywiad w kierunku wymiotów, zachłyśnięć, bezdechów, zwolnienia tempa rozwoju fizycznego, trudności w żywieniu lub połykaniu.
Zespół ruminacji u niemowląt (określany również jako zespół przeżuwania) jest rzadkim zaburzeniem charakteryzującym się świadomym, nawykowym cofaniem niedawno połkniętego pokarmu z żołądka do jamy ustnej, ponownym jego przeżuciu i połknięciu lub usunięciu na zewnątrz. Przy nasilonym wypluwaniu pokarmu może doprowadzić do niedożywienia i opóźnienia rozwoju fizycznego. Zwykle zagrożenie to występuje w stanach zaniedbania socjalnego [3].
Do rozpoznania ruminacji niemowlęcej wg III Kryteriów Rzymskich wymagane są następujące
warunki:
- zaburzenie powinno utrzymywać się dłużej niż 3 miesiące;
- powtarzające się skurcze mięśni brzucha, przepony i języka, których celem jest cofnięcie kęsa z żołądka do jamy ustnej, a następnie przeżucie i ponowne połknięcie lub usunięcie na zewnątrz;
- co najmniej trzy z poniższych warunków:
a) początek objawów między 3. a 8. miesiącem życia,
b) nieskuteczne próby leczenia (inhibitory pompy protonowej, leki prokinetyczne, zmiana mieszanek, leki antycholinergiczne, żywienie przez sondę ),
c) nie towarzyszą ani wymioty, ani niepokój,
d) objawy nie występują w czasie snu ani w sytuacji zaabsorbowania dziecka innym zajęciem przez opiekunów.
W zachowaniu małego pacjenta zwracają uwagę stany zamykania się w sobie (stan samoabsorbujący). Odwrócenie uwagi dziecka zapobiega ruminacji. Obserwacja wymaga dyskrecji, ponieważ po zorientowaniu się dziecka, że jest obserwowane, przerywa ono przeżuwanie. W leczeniu zwraca się uwagę na pomoc matce w poprawie jej zdolności do rozpoznawania stanów autoabsorbujących dziecka i potrzeby zajmowania dziecka zabawą lub rozmową.
W różnicowaniu bierze się pod uwagę inne stany charakteryzujące się przewlekłymi wymiotami i niedożywieniem (np. alergia pokarmowa, zwężenie odźwiernika, wady przełyku, przepuklina przeponowa, wrodzona niedoczynność nadnerczy). Po opanowaniu ruminacji zaburzenie to zwykle nie ma nawrotów, nawet w rodzinach zaniedbanych socjalnie.
Piśmiennictwo:
1. Nelson S.P., Chen E.H., Syniar G.M. i wsp.: Prevalence of symptoms of gastrooesophageal refl ux during infancy. Arch Pediatr Adolesc Med 1997, 15, 569-572.
2. Cucchiara S., Hyman P.E.: Infant regurgitation [w:] Pediatric functional disorders, Hyman P.E. (red.), Acad Prof Inform Serv, New York, 1999.
3. Berkowitz C.: Nonorganic failure to thrive and infant rumination syndrome [w:] Pediatric functional disorders, Hyman P.E. (red.), Acad Prof Inform Serv, New York, 1999.
Źródło: Ryżko J.: Gastroenterologia pediatryczna - pytania i odpowiedzi. Gastroenterologia Praktyczna 2012, 1 (14) 81-82.
Źródło: Ryżko J.: Gastroenterologia pediatryczna - pytania i odpowiedzi. Gastroenterologia Praktyczna 2012, 1 (14) 81-82.
