W.O.A. Rohof, A.J. Bredenoord

Streszczenie
Cel przeglądu. Manometria wysokiej rozdzielczości (high‑resolution manometry – HRM) jest badaniem motoryki przełyku, które wykonywane jest coraz częściej. W celu interpretacji wyników manometrii i ułatwienia stawiania rozpoznań zaburzeń motoryki przełyku stosowana jest klasyfikacja Chicago. Niniejsza praca przedstawia nowe spostrzeżenia dotyczące rozpoznania i postępowania z zastosowaniem klasyfikacji Chicago.
Ostatnie doniesienia. Ostatnie badania wykazały wyższość HRM w stosunku do manometrii konwencjonalnej i jej wyższą czułość w diagnostyce achalazji. Ponadto wyróżnienie 3 podtypów achalazji w klasyfikacji Chicago ma wartość prognostyczną i może wpływać bezpośrednio na terapię. Rozpoznanie skurczu przełyku zostało udoskonalone poprzez wprowadzenie nowego parametru – latencji dystalnej – jako kryterium diagnostycznego. Kryteria rozpoznania łagodnych zaburzeń perystaltyki zostały ostatnio zaostrzone, co skutkuje zmniejszeniem częstości tych rozpoznań, a tym samym zwiększeniem znaczenia tego rozpoznania.
Podsumowanie. HRM jest obecnie uważana za „złoty standard” diagnostyki zaburzeń motoryki przełyku. Klasyfikacja Chicago przedstawia wystandaryzowaną ocenę nieprawidłowości z możliwością ich kategoryzacji, co istotnie poszerza naszą wiedzę na temat rozpoznawania i postępowania z chorymi dotkniętymi zaburzeniami motorycznymi przełyku, choć konieczne jest dalsze udoskonalenie tej klasyfikacji.

Słowa kluczowe: motoryka przełyku, manometria, klasyfikacja Chicago, achalazja, skurcz przełyku

Komentarz
Dr hab. n. med. Dorota Waśko-Czopnik

 

Magnus Simren, Olafur S. Palsson, William E. Whitehead

Cel przeglądu. Celem przeglądu jest przedstawienie implikacji klinicznych aktualizacji kryteriów rzymskich IV klasyfikacji zaburzeń okrężniczo‑odbytniczych.
Aktualne podejście. Kryteria rzymskie są uzgodnionymi przez grono ekspertów kryteriami diagnostycznymi czynnościowych zaburzeń przewodu pokarmowego (functional gastrointestinal disorders – FGIDs). Obecna wersja została opublikowana w maju 2016 r., prawie dekadę po kryteriach rzymskich III. Opracował ją zespół złożony z ponad 100 czołowych specjalistów zajmujących się zaburzeniami czynnościowymi układu pokarmowego. W zakresie zaburzeń czynnościowych jelit i odbytu, w stosunku do kryteriów rzymskich III, pojawiły się jedynie niewielkie zmiany, które w większości nie mają dużego wpływu na praktykę kliniczną. Warto jednak zauważyć ważną modyfikację w kryteriach diagnostycznych zespołu jelita nadwrażliwego i klasyfikacji jego podtypów oraz nowy pogląd na zaburzenia czynnościowe jelit i nową definicję nietrzymania stolca.
Podsumowanie. Nowości w podejściu do zaburzeń czynnościowych jelita grubego i odbytu zawarte w kryteriach rzymskich IV będą miały, poza kilkoma wyjątkami, prawdopodobnie niewielki wpływ na praktykę kliniczną.
Słowa kluczowe: zaburzenia czynnościowe przewodu pokarmowego, kryteria rzymskie IV, czynnościowe zaburzenia jelit, zespół jelita nadwrażliwego, czynnościowe zaburzenia odbytu i odbytnicy, nietrzymanie stolca

 

Marta Minkiewicz, Krzysztof Kurek, Andrzej Baniukiewicz

Tłuszczaki przewodu pokarmowego są łagodnymi nowotworami pochodzenia mezenchymalnego, zlokalizowanymi najczęściej w błonie podśluzowej. Stanowią 5‑6% wszystkich nowotworów przewodu pokarmowego. Najczęstszymi lokalizacjami tłuszczaków są okrężnica (65‑75%) i jelito cienkie (20‑25%). Etiologia powstawania tłuszczaków w przewodzie pokarmowym nie jest w pełni wyjaśniona. W większości przypadków są zmianami bezobjawowymi i najczęściej wykrywane są przypadkowo. Mogą być jednak przyczyną bólów brzucha, krwawień do przewodu pokarmowego, żółtaczki, niedrożności jelit, a nawet perforacji. Podstawę diagnostyki tłuszczaków przewodu pokarmowego stanowią badania endoskopowe, natomiast spośród badań obrazowych istotne znaczenie odgrywa tomografia komputerowa i rezonans magnetyczny. W niniejszej pracy przeglądowej przedstawiono zasady dotyczące diagnostyki i leczenia tłuszczaków przewodu pokarmowego ze szczególnym uwzględnieniem technik leczenia endoskopowego.

Gastrointestinal lipomas are benign lesions originating from mesenchymal tissue, most commonly located in the submucosal layer. They represent 5‑6% of all gastrointestinal tumors. The most common locations of lipomas are colon (65‑75%) and small bowel (20‑25%). The etiology of gastrointestinal lipomas remains not completely explained. In the most cases lipomas are asymptomatic and usually detected incidentally. However, lipomas can cause abdominal pain, gastrointestinal bleeding, jaundice, bowel occlusion, and even perforation. Diagnosis includes endoscopy of the gastrointestinal tract complemented with radiological procedures, particularly computed tomography and magnetic resonance imaging. The aim of the current review is to discuss the principles concerning diagnosis and management of gastrointestinal lipomas with particular emphasis on techniques of endoscopic resection.

Słowa kluczowe: tłuszczaki, łagodne nowotwory przewodu pokarmowego, leczenie endoskopowe, endoskopowa resekcja, endoskopowa dyssekcja podśluzówkowa

Key words: gastrointestinal lipomas, benign gastrointestinal tumors, endoscopic management, endoscopic resection, endoscopic submucosal dissection

 

Marcin Romańczyk, Aleksandra Bołdys

Pomimo ponaddwustuletniej wiedzy o występowaniu heterotopii żołądkowych w górnym odcinku przełyku, dotychczas nie przypisano tej patologii znaczącej roli klinicznej. Rutynowo wykonywane badania endoskopowe nie pozwalają na określenie rzeczywistej częstości występowania heterotopii żołądkowych, a dane dotyczące ich patogenezy oraz związku z innymi chorobami przewodu pokarmowego nie są jednoznaczne. Większość wytycznych oraz zaleceń dotyczących endoskopii górnego odcinka przewodu nie zawiera informacji na temat heterotopii żołądkowych górnego odcinka przełyku lub są one skąpe. Dotyczy to zarówno postępowania w sytuacji przypadkowego wykrycia bezobjawowego ogniska heterotopii, jak i zmian objawowych. Również nie opracowano zaleceń dotyczących nadzoru nad objawowymi ogniskami heterotopii. W niniejszej pracy przedstawiono aktualny stan wiedzy na temat heterotopii żołądkowych. Opisano również nowe możliwości wykorzystania heterotopii żołądkowych dla poprawienia jakości endoskopii górnego odcinka przewodu pokarmowego.

Despite over 200‑years history, to gastric heterotopias in the proximal esophagus no important clinical significance has been assigned. Routine endoscopic examinations do not allow to determine actual prevalence of gastric heterotopias, and data on their pathogenesis and associations with other gastrointestinal pathologies are inconclusive. In majority of upper digestive tract endoscopy guidelines and recommendations gastric heterotopias are either not mentioned or imprecisely addressed. It concerns both the management of randomly found and symptom‑free heterotopias and the symptomatic lesions. There are also no recommendations on survey strategy of symptomatic disease. This paper presents current knowledge on gastric heterotopias. Moreover, it was suggested that heterotopic gastric patches in the upper esophageal section could be a determinant of endoscopic quality assessment.

Słowa kluczowe: przełyk, heterotopie żołądkowe, ektopowa tkanka żołądkowa, endoskopia, egzofagoskopia

Key words: esophagus, cervical inlet patch, heterotopic gastric mucosa, endoscopy, esophagoscopy

 

Magdalena Neścioruk, Izabella Łazowska‑Przeorek, Aleksandra Banaszkiewicz

Zespół Sweeta jest rzadko występującą chorobą skórną. Do jej głównych objawów zalicza się nagle pojawiającą się wysoką gorączkę z leukocytozą oraz charakterystyczne rumieniowe lub guzkowe zmiany skórne z naciekami neutrofilowymi. Etiopatogeneza tej choroby pozostaje nieznana, natomiast może ona mieć związek z nowotworami, infekcjami wirusowymi i bakteryjnymi górnych dróg oddechowych lub przewodu pokarmowego, chorobami autoimmunizacyjnymi, stosowaniem niektórych leków, szczepieniami czy ciążą. Do rozpoznania zespołu Sweeta muszą być spełnione kryteria diagnostyczne opisane przez Su i Liu w 1986 r., a zmodyfikowane przez von den Driescha w 1994 r. Rozróżnia się 3 typy zespołu Sweeta: klasyczny, zwany też idiopatycznym, paraneoplastyczny oraz indukowany przez leki. Najczęściej występuje postać klasyczna. Podstawą leczenia zespołu Sweeta są systemowo działające glikokortykosteroidy (GKS). W drugim rzucie zastosowanie znajdują dapson, cyklosporyna lub indometacyna, podawane łącznie z GKS lub w monoterapii. Rokowanie na ogół jest dobre. Opisano przypadek zespołu Sweeta u 15‑letniego chłopca z wrzodziejącym zapaleniem jelita grubego.

Sweet’s syndrome, also referred to acute febrile neutrophilic dermatosis, is a rare skin disease, characterized by sudden onset of fever with elevated neutrophil count and specific cutaneus lesions, like erythematous plaque or nodules, infiltrated by neutrophils. Etiology of Sweet’s syndrome is unknown but may be associated with neoplasms, viral and bacterial infections of upper respiratory or gastrointestinal tract, autoimmune diseases, drugs, vaccines or pregnancy. The diagnosis of Sweet’s syndrome is based on criteria presented by Su and Liu in 1986, and modified by von den Driesch in 1994. There are three clinical types of Sweet’s syndrome: classical or idiopathic, malignancy‑associated and drug‑induced. The most frequent is classical type. Systematic corticosteroids are the mainstay of treatment. In patients not responding to corticosteroids, the second choice of treatment is: dapsone, cyclosporine or indamethacin combined with corticosteroids or in monotherapy. The prognosis is generally good. We report a case of 15‑years‑old boy with Sweet’s syndrome associated with ulcerative colitis.

Słowa kluczowe: zespół Sweeta, ostra gorączkowa dermatoza neutrofilowa, nieswoiste zapalenie jelit

Key words: Sweet’s syndrome, acute febrile neutrophilic dermatosis, inflammatory bowel disease